maandag 19 januari 2015

Ik leef nog!

Waar ik al die tijd toch zat. En of alles in orde is.
Ja hoor. Mijn blogtijd was/is gewoon even op.
Met twee kids is het zo simpel niet om tijd te vinden en ben ik gewoon zo moe en druk bezig dat ik gewoon geen inspiratie heb voor stukjes.
Maar ik kom terug, volgende maand of volgend jaar, ik weet het niet, maar ik beloof het.
Tot dan (hopelijk!)

Ohja, en ziehier mijn prachtige dochter. Dat hebben jullie nog wel tegoed.


En ziehier mijn twee schatjes samen, mijn trots!


Tot binnenkort!

dinsdag 13 mei 2014

Wijsneuzen

Nu kan ik heel veel verdragen, maar ik ben een beetje allergisch voor wijsneuzen, vooral als die een jaartje of 15 jonger zijn dan mij.
Je moet het toch niet weten, een knulletje van amper 10 jaar dat jou even de les komt spellen.

Ik zat dus op een bankje op school, te wachten tot Diego naar buiten kwam.
´Mevrooooouuuuwwww, ge moogt hier niet zitten.´
Oke, ik zat onder het afdak voor het poortje, en eigenlijk moest ik áchter het poortje zitten, maar het regende en al de andere banken waren nat en ik zat net zo lekker ook. En de bel was nog niet gegaan. Dat zei ik hem dus ook. Hij gaf niet toe.
´Ja, maar ge moogt hier echt niet zitten.´ Ik keek nog even heel verbaasd, maar het was hem menens. En nee, er was geen juf te bespeuren die hem iets had ingefluisterd. Ik vraag me eigenlijk af wat hij daar deed in het midden van de speelplaats, stiekeme spijbelaar.

Maar goed, ik zag de eerste kindjes buiten komen, dus ik stond maar op, het jong met een grijns achterlatend. Haha, gewonnen!
Hij ging in een hoekje staan en toen ik 10 seconden later nog eens terugkeek, stond hij in zijn neus te vissen.
´Jongetjeeeeeee, ge moogt niet in uw neuspeuteren.´
Schandelijk kinderachtig nietwaar, maar oh wat voelde dat even heerlijk.
Ik denk dat het tijd is om te bevallen.

zondag 11 mei 2014

Elke dag Moederdag

Al de hele week vroeg Diego om bij nonno te gaan slapen, tot huilen toe. Serieus, maandag barstte hij in tranen uit toen hij mij aan de schoolpoort zag staan. 
´Nee mama, jij moet mij niet komen halen! Nonno moet komen. Ik wil bij nonno slapen!!!´ Ontroostbaar was hij. Gisteren was hij niet meer te houden en stuiterde hij bijna 4 km ver om maar bij zijn nonno te geraken. 
Zo gebeurde het dus dat ik op moederdagochtend heerlijk uitsliep tot 11u. (Ja, dat lukt dus wel weer)
Hij was niet bijster enthousiast toen ik hem ging halen, maar uiteindelijk kreeg ik hem toch omgekocht met het vooruitzicht op een snoepje en een Disneyfilm overtuigd. 
De Disneyfilm werd verruild voor Baby Diego-filmpjes, het snoepje werd verruild voor letterkoekjes en zo zaten we samen in de zetel. Wat was hij klein. Wat IS hij nog klein, eigenlijk.
Laat ik dat goed onthouden: Grote broer is zelf nog maar een ukkie. Mijn ukkie.
Zus stampte erop los - ´He mama, zal ik jouw hartje ook sneller laten kloppen?´ - en ik besefte dat het vandaag de laatste Moederdag is met één kindje. Ik kneep nog maar eens in mijn jongetje zijn handje. Zo klein, al zal hij reusachtig lijken binnenkort. Maatje 104 tegenover maatje 50, dat wordt leuk. 
Wat hou ik toch van jou, lief, klein kleutertje van mij. De laatste Moederdag alleen, jongen, raar he?
Hoewel... Met zo een schat als jij, is het elke dag Moederdag voor mij. 

maandag 5 mei 2014

Stuk ongeduld

Oke, mag ik even klagen. Ik ben nu dus 23 weken zwanger, morgen om duidelijk te zijn en ik voel me, hoe zal ik het eens mooi zeggen... een ballon op voeten. Op opgezwollen voeten, laten we dat vooral niet vergeten.
De weegschaal heeft nog steeds zijn excuses niet aangeboden en blijft ongenadig het getalletje aangeven dat hij bij Diego op het einde van de rit aangaf.
Mijn borstvoedingsbeha´s maatje watermeloen kan ik alweer eventjes aan en ik ben donderdag uit mijn broek gescheurd. Langs de vóórkant, vraag me niet hoe. (en nu denken jullie zeker dat ik van slanke den naar zeekoe gegaan ben, maar raar genoeg is dat ook weer niet het geval. Buik en borsten, that´s it. Die broek was gewoon versleten, nah!)
Als ik de trap oploop ben ik haast buiten adem, laat staan als ik het huis eens lekker wil stofzuigen. Ik loop de hele dag door marathons en krijg in de plaats kilo´s en opgezwollen voeten. En ik moet nog 17 weken!
Ik voel me, kortom, alsof ik op ploffen sta en vraag me soms af of de dokters zich niet vergist hebben: misschien ben ik wel 33 weken in plaats van 23? (oh help)

Maar tegelijk weet ik ook wel dat ik niks te klagen heb. Als ze weer eens een rondje koppeltje duiken houdt in mijn buik, moet ik giechelen. Als Diego verkondigt dat hij die hartjeslegging gaat kopen voor de baby, dan kan ik hem wel opvreten. Als ik mijn gestaag groeiende collectie kleertjes zie liggen kan ik al bijna niet wachten.... Zucht. Dat niet kunnen wachten, dat is nog het ergst.
Kindje eruit, gezinnetje compleet (EN KILO´S ERAF!!!)
Ik kan al niet wachten.

donderdag 1 mei 2014

Wie ziet het?



Ons meisje op 22 weken. Zo mooi, en bizar hoe het groeit daarbinnen. Een halve kilo zwaar en 25 cm groot...
En laat ik maar gewoon toegeven dat ik keihard geen idéé heb wat haar hoofdje is. Het rechtse deel is het meest logisch, maar mijn eerste gedacht was het middelste deel: daar zie je immers lipjes, een neusje en als je goed kijkt ook een oogje. Het laat mij een beetje denken aan dit
Wie oh wie kan het mij zeggen?
En ik ga mij nu in een hoekje staan schamen.

maandag 28 april 2014

Picto´s

Diego is soms nogal eens, hoe zullen we het zeggen... Agressief.
Hij kan het ene moment rustig en superlief zijn en het andere moment volledig uit zijn plaat gaan.
En ja, ik weet het wel, hoort bij de peuterpuberteit, maar soms gaat het wel heel ver en vind ík het zelfs wat extreem.
Nu wil ik daar op dit moment niet echt over uitweiden - want ik heb mijn verhaal de laatste dagen al zoveel gedaan om raad te vragen en voel me haast schuldig tegenover mijn kind dat ik zo over hem ´roddel´. Ik heb wel de tip die het meest gegeven werd ter harte genomen en ben tot 1u deze nacht bezig geweest met het volgende:


Een emotiekaart en picto´s van positieve en negatieve gedragingen.
Nu is het allemaal nog wat druk en veel op elkaar en ik moet nog uitvissen hoe ik het ga brengen, maar hij heeft ze vandaag op deze manier zien hangen en vond het in ieder geval leuk, had ik zo de indruk.
Baat het niet, het schaadt ook niet, zeg ik altijd maar.  Ik duim alvast!

woensdag 23 april 2014

(G)ene gemakkelijke

Ik schijn ´gene gemakkelijke´ te zijn.
Vriendlief zegt dat al 6 jaar, maar mannen zijn over het algemeen geprogrammeerd om dit over vrouwen te zeggen, dus daar trok ik me nog gewoon niks van aan.
Maar gisteren werd het dus bevestigd, en ook nog eens door een vrouwelijke medemens.
Ik ben blijkbaar koppig. Oud nieuws.
Ik discussieer blijkbaar ook heel graag. Ach ja, wie niet?

Ik heb blijkbaar ook nog eens een hele sterke eigen mening en verwacht iets te vaak dat mensen daar maar in meegaan en vinden dat ik gelijk heb. Zo niet, kan ik daar het hart van in zijn.
Ik heb daar eens over nagedacht en ben tot het besluit gekomen dat daar wel een kern van waarheid in zit.
Ik heb redelijk krachtige overtuigingen, maar de meesten daarvan vloeien voort uit wat ik in mijn jeugd heb zien gebeuren.

Ik ben tegen elke vorm van slaan, omdat ik zoveel geweld heb gezien.
Ik ben tegen elke vorm van chantage, machtsmisbruik, dominantie en manipulatie, omdat ik heb gezien hoe labiel en ongelukkig iemand hieruit komt.
Ik ben tegen elke vorm van drugs, omdat ik heb gezien hoe kapot dat iemand maakt.
Ik ben tegen elke vorm misbruik, omdat ik heb gezien dat je dat je leven lang niet kan loslaten.
Ik ben tegen elke vorm van uitschelden en psychisch geweld, omdat dat vaak nog erger is dan fysiek geweld.
Ik ben tegen elke vorm van ja-knikkerij, omdat ik heb gezien hoe getiranniseerd iemand kan worden.

Het zijn enkele voorbeelden uit mijn sterke meningsuitingsgamma. Ik vind ze niet meer dan normaal, maar ik ga hier ver in, dat besef ik wel. Ik doe het helemaal anders dan mijn vader gedaan heeft en panikeer bijna als ik iets opvang wat er nog maar voor 0,00001% op trekt. Ik krijg flashbacks van dingen die ik niet meer wil zien.
Maakt dat dat ik ´gene gemakkelijke´ ben? Dat kan. Maar ik weiger hetzelfde lot tegemoet te gaan als hem. Ik weiger mensen kapot te maken zoals hij gedaan heeft. Dat ik daardoor op mijn strepen sta, lijkt mij het minste. Ik heb genoeg gezien, ik weet hoe blindelings ik kan afgaan op mijn gevoel.

Maar, vinden de mensen rondom mij, ik ben blijkbaar ook loyaal, lief, geduldig, rechtvaardig, integer, zorgzaam, onbevooroordeeld, een supermama, een liefdevol familiemens, een goede vriendin, altijd klaar voor iedereen.
Ik breng het er zo nog slecht niet vanaf, denk ik zo.

maandag 21 april 2014

Update


  • Ik heb meer dan een maand niet geblogd en ik zou niet eens weten waarom. 
  • Wij zijn sinds gisteren terug van een welverdiende vakantie in Spanje. Telt dat als excuus?
  • Ik ben nog altijd even bleek als altijd. Factor 50 sucks, maar zwangerschapsmasker nog meer.
  • Ik ben morgen 21 weken zwanger en al 11 kilo bijgekomen (terwijl ik bij Diego maar 12 kilo in totaal ben bijgekomen en nu al bijna net zoveel, maar ik pas nog in al mijn maatjes xs/s en het is niet te zeggen dat er al 11 kilo aanzit en ik eet niet heel veel meer of veel ongezonder en ik snap het eigenlijk niehieeehiieeetttt maar vind het wel heel heel erg en ik word nooit meer zo mager als vroeger boehoeehoeeee maar ik mag dat allemaal niet zeggen want dan zaag ik) 
  • Ik heb intussen al een kast vol meisjeskleertjes en heb al een tijdje het waanbeeld in mijn hoofd dat de echoscopist volgende week zegt: ´He, kijk daar: een piemeltje!´
  • Er is een echte babyboom aan meisjes aan de gang zo rond dat onze kleine S geboren wordt. Laten we hopen dat daar vooral mooie vriendschappen en niet teveel jaloezie en bitchfights door ontstaan binnen een jaartje of 10-15.
  • Grote broer moet morgen weer naar school en ziet dat niet echt zitten. Mama ook niet zo. Heerlijk, zo 10 dagen aan een stuk weer de hele dag samen genieten.
  • Al kan het soms ook lastig zijn. Zoals daarstraks bijvoorbeed, toen hij 3 uur gezanikt gehuild heeft voor een schrammetje op zijn knie. Na een half uur wist hij natuurlijk al niet meer waarvoor hij huilde, dus was alle reden genoeg om zijn tranen de vrije loop te laten.
  • Hij heeft technisch gezien dus niet 3 uur gehuild om een schrammetje, maar gewoon 3 uur gehuild om alles. 
  • Ik hou van knuffelen en plakken en hem niet loslaten, maar he: een zwangere vrouw moet gemiddeld 8 keer per uur naar de wc en dat gaat niet zo makkelijk met een huilende, kwijlende, snotterende peuter op schoot. Toch is dat precies wat vandaag gebeurde, want hij wou me niet loslaten, niet eens voor naar de wc te gaan.
  • Driftbuien zijn nog steeds dagelijkse kost. En niet maar eenmaal per dag, laten we het daar maar bij houden.
  • We hebben een gigaboek geboortekaartjes bekeken en twijfelen nog tussen 2 kaartjes. We zijn er dus bijna!
  • Ik begin morgen weer te werken en verwacht een bominslag aan mailtjes in mijn inbox. Leuk toch, zo´n weekje verlof.
  • Ik beloof plechtig weer (veel) meer te gaan bloggen!

Ik schaam me diep

echt heel diep hoor!
Ohja, en ik beloof jullie vanavond nog een updateje!

dinsdag 18 maart 2014

Diego praat tegen/over zus

  • 'Jij bent meisjeszusje.'
  • 'Mama, is zus mijn baby?'
  • 'Baby, jij krijgt mijn sticker.' - waarop hij in mijn decolleté begint te wroeten.
  • 'Ik wil ook in jouw buik.'  - waarop hij de daad bij het woord voegt en helemaal onder mijn trui in kruipt.
  • 'Mama, ik heb ook een baby. Kijk, dikke buik!' 
  • 'Ik ga zus koekjes en snoep geven.'
  • 'Zus mag niet naar school, die is te klein. Diego is groot.
  • 'De baby aait mij.' - als hij zijn handje op mijn buik legt en ik alsof doe dat zus stampt :-)