Hij kan het ene moment rustig en superlief zijn en het andere moment volledig uit zijn plaat gaan.
En ja, ik weet het wel, hoort bij de peuterpuberteit, maar soms gaat het wel heel ver en vind ík het zelfs wat extreem.
Nu wil ik daar op dit moment niet echt over uitweiden - want ik heb mijn verhaal de laatste dagen al zoveel gedaan om raad te vragen en voel me haast schuldig tegenover mijn kind dat ik zo over hem ´roddel´. Ik heb wel de tip die het meest gegeven werd ter harte genomen en ben tot 1u deze nacht bezig geweest met het volgende:
Een emotiekaart en picto´s van positieve en negatieve gedragingen.
Nu is het allemaal nog wat druk en veel op elkaar en ik moet nog uitvissen hoe ik het ga brengen, maar hij heeft ze vandaag op deze manier zien hangen en vond het in ieder geval leuk, had ik zo de indruk.
Baat het niet, het schaadt ook niet, zeg ik altijd maar. Ik duim alvast!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten