maandag 5 mei 2014

Stuk ongeduld

Oke, mag ik even klagen. Ik ben nu dus 23 weken zwanger, morgen om duidelijk te zijn en ik voel me, hoe zal ik het eens mooi zeggen... een ballon op voeten. Op opgezwollen voeten, laten we dat vooral niet vergeten.
De weegschaal heeft nog steeds zijn excuses niet aangeboden en blijft ongenadig het getalletje aangeven dat hij bij Diego op het einde van de rit aangaf.
Mijn borstvoedingsbeha´s maatje watermeloen kan ik alweer eventjes aan en ik ben donderdag uit mijn broek gescheurd. Langs de vóórkant, vraag me niet hoe. (en nu denken jullie zeker dat ik van slanke den naar zeekoe gegaan ben, maar raar genoeg is dat ook weer niet het geval. Buik en borsten, that´s it. Die broek was gewoon versleten, nah!)
Als ik de trap oploop ben ik haast buiten adem, laat staan als ik het huis eens lekker wil stofzuigen. Ik loop de hele dag door marathons en krijg in de plaats kilo´s en opgezwollen voeten. En ik moet nog 17 weken!
Ik voel me, kortom, alsof ik op ploffen sta en vraag me soms af of de dokters zich niet vergist hebben: misschien ben ik wel 33 weken in plaats van 23? (oh help)

Maar tegelijk weet ik ook wel dat ik niks te klagen heb. Als ze weer eens een rondje koppeltje duiken houdt in mijn buik, moet ik giechelen. Als Diego verkondigt dat hij die hartjeslegging gaat kopen voor de baby, dan kan ik hem wel opvreten. Als ik mijn gestaag groeiende collectie kleertjes zie liggen kan ik al bijna niet wachten.... Zucht. Dat niet kunnen wachten, dat is nog het ergst.
Kindje eruit, gezinnetje compleet (EN KILO´S ERAF!!!)
Ik kan al niet wachten.

1 opmerking:

  1. Als het een troost mag zijn, hier hetzelfde hoor. 18 weken en nog geen 11 kg erbij gelukkig maar toch het idee dat ik 30 weken ben. en idd, baby eruit en gezinnetje complete :-) Geduld is een schone kunst zeggen ze dan he :-) x

    BeantwoordenVerwijderen